@article {
author = {, Mohammad and Waezi, Ahmad},
title = {آیه‌ی «نهی از سؤال» و رابطه‌ی آن با عصری بودن قرآن},
journal = {قرآن شناخت 11، بهار و تابستان 1392},
volume = {6},
number = {1},
pages = {113-132},
year  = {2013},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-1987},
eissn = {2980-8456},
doi = {},
abstract = {Citing intra-religion proofs, some proponents of the theory of "time-limitedness of the Quran" seek to prove that the Quran is limited to the time of revelation. They refer to the verse of "prohibition of inquiring" to support their view. Relying on one of the two occasions of revelation of this verse, which prohibits inquiring about fiqhi issues, they conclude that many religious represent answers to inopportune questions which are forbidden by the Quran, but such questions are entered into religion as "accidents" after they had been imposed, and this they consider as a sign of "time-limitedness of the Quran". 
Having carefully reviewed the content of the verse of "prohibition from inquiring", the present paper proves that the true occasion of revelation of the mentioned verse is related to such issues as man's end of life, felicity, affliction and things which are not worth knowing and that the idea of "accidentalness of some Quran's injunctions" " time-limitedness of the Quran" cannot be proved even if the other occasion of revelation is considered to to be true
},
keywords = {Question, time-limitedness, the Quran, Essential, Accidental, Religion, injunctions, end of life, },
title_fa = {آیه‌ی «نهی از سؤال» و رابطه‌ی آن با عصری بودن قرآن},
abstract_fa ={برخی از طرف داران نظریه‌ی «عصری بودن قرآن» با استناد به ادله‌ی درون دینی، به دنبال اثبات این موضوع بوده اند. یکی از این دلایل آنان آیه‌ی «نهی از سؤال» است. اینان با محور قرار دادن یکی از دو شأن نزول ذکر شده برای آیه، که نهی از سؤال را درباره‌ی مسائل فقهی می داند، این گونه نتیجه می گیرند که بسیاری از احکام دین پاسخ سؤالات نابجایی است که اگرچه مورد نهی قرآن قرار گرفته، اما پس از پرسش، به عنوان «عرضیات» وارد دین گردیده و این نشانه‌ی «عصری بودن قرآن» است.    
	در این مقاله، با بررسی دقیق مفاد آیه‌ی «نهی از سؤال»، اثبات می شود که شأن نزول صحیح آیه‌ی مذکور، سؤال از اموری همانند اجل انسان، سعادت، شقاوت و اموری بوده که مصلحت در ندانستن آن است و بر فرض قبول شأن نزول دیگر، باز نمی توان «عرضی بودن برخی احکام قرآن» و درنتیجه، «عصری بودن آن» را اثبات کرد.},
keywords_fa = {احکام ,نهی از سؤال ,عصری بودن قرآن ,ذاتی دین ,عرضی دین ,اجل ,},
url = {https://qoranshenakht.nashriyat.ir/node/119},
eprint = {https://qoranshenakht.nashriyat.ir/sites/qoranshenakht.nashriyat.ir/files/1402-11/6-0011%28repar%29_0.pdf}
}