@article {
author = {Ashayeri monfared, Mohammad},
title = {توسیط و عدم‌توسیط قرآنی در نگره معناشناختی و زیباشناختی علامه طباطبایی},
journal = {قرآن شناخت 12، پاییز و زمستان 1392},
volume = {6},
number = {2},
pages = {63-82},
year  = {2013},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-1987},
eissn = {2980-8456},
doi = {},
abstract = {Our traditional rhetoricians have always emphasized on the fact that the compounds and structures of an eloquent speech has aesthetic and semantic value. In the text of holy Quran the parts of sentences has been particularly arranged and beautiful and meaningful compounds have been made. One of these beautiful and meaningful arrangements is that a part of a sentence is put between two other parts. The other is that we expect to see a part of a sentence between two other parts, but it is not mentioned. Interpreters and scholars of Arabic language have named these techniques “omission” and “permutation”. However, Allamah Tabatabaii believes that permutation-orientation not only hides a part of the meaning of the verse, but also damages its wonderful beauty. With a particular view on this technique, Allamah believes that it is meaningful and creates unique beauty. Considering this particular view as a rule has some problems which are studied and the aesthetic value of this view as a comprehensive rule is proved in the present paper},
keywords = {intermediation, non-intermediation, semantics, Aesthetics, imaginative tone, mix, imaginative tone and image, },
title_fa = {توسیط و عدم‌توسیط قرآنی در نگره معناشناختی و زیباشناختی علامه طباطبایی},
abstract_fa ={بلاغیان سنتی ما همواره تأکید کرده اند که ترکیب ها و ساختارهای کلام بلیغ ارزش زیباشناختی و معناشناختی دارد. در متن قرآن کریم آرایش اجزای جمله با مهندسی خاصی صورت پذیرفته و ترکیب های زیبا و معناداری پدید آمده است. یکی از این آرایش های زیبا و معنادار آن است که جزئی از جمله در میان دو جزء دیگر قرار گرفته است. یکی دیگر از این آرایش ها نیز آن است که در جایی که انتظار ذکر جزئی در بین دو جزء دیگر داریم، این جزء ذکر نشود. مفسران و معربان، این اسلوب ها را با «حذف» و «تقدیر» معنا کرده اند، اما علامه طباطبایی بر آن است که تقدیرگرایی، افزون بر آنکه بخشی از معنای آیه را پنهان می کند، زیبایی شگفت آور آیه را نیز از بین می برد. وی با نگاه ویژه ای که به این اسلوب دارد، آن را معنادار و پدیدآورنده‌ی زیبایی منحصربه فردی یافته است. قاعده انگاری این نگاه ویژه با مشکلاتی روبه رو است که در این مقاله آن اشکال ها بررسی و جایگاه تفسیری و ارزش زیبایی شناختی این نگاه به مثابه‌ی قاعده ای فراگیر اثبات شده است.},
keywords_fa = {معناشناسی ,زیباشناسی ,توسیط ,عدم‌توسیط ,صوت تخیلی ,ترکیب (Mix) ,صوت و تصویر تخیلی ,},
url = {https://qoranshenakht.nashriyat.ir/node/129},
eprint = {https://qoranshenakht.nashriyat.ir/sites/qoranshenakht.nashriyat.ir/files/article-files/4_7.pdf}
}