1. فجر قرآن با «خواندن»، «قلم» و «تعليم»،1 نمادهاي دانش و فرهنگ و فرزانگي، طلوع كرد و شعاع دعوتش با فراخوان آدميان به «انديشيدن»، «خردورزي» و «تدبر» درخشيد و دامن گسترد؛ صلاي هماورد طلبياش، با تمام جد و جهد معارضان، پاسخي درخور نيافت و آياتش در اوج زيبايي ظاهر و تعالي و عمق معني، الهامبخش و تمدنآفرين گرديد؛ اين بود که به رغم فراز و فرود حوادث قرون و اعصار، در پهنهی جغرافيا جهاني شد و در درازناي تاريخ، بيهيچ تغيير و تبديلي جاودانه و ماندگار؛ بيگمان شناخت چنين کتابي سترگ و ارجمند، مسئوليتي است همگاني و شناساندن آن نيز رسالتي است انساني.